ลุมกินยุนกิ past1 [7p]

เพราะเกิดมาเป็นยุนกิ ชีวิตถึงได้เป็นแบบนี้
มิน ยุนกิ อายุ 17 ปี ถูกพ่อส่ง(บังคับขมขู่)ให้ย้ายบ้านไปอยู่ในบ้านใหญ่ในฐานะ ลูกคนเล็กสุดของบ้าน
แต่สิ่งที่ยุนกิต้องไปเจอคือผู้ชายประหลาด 6 คนในบ้านที่ดูแล้วก็ไม่มีใครปกติสักคนเลย เพราะพวกเขาเป็นแวมไพร์
พี่ชายคนโตของบ้านคิมซอกจิน ดูมีภูมิฐาน ดูดี แต่กลับเต็มไปด้วยความน่ากลัว เป็นลูกของคุณนายที่2
พี่ชายคนรองคิม นัมจุนดูน่ากลัวตั้งแต่เห็นหน้าเลยละ น่ากลัว กว่าพี่ซอกจินด้วยซ้ำไป ตาก็แดง น่ากลัวไปหมด เป็นน้องชายของพี่ซอกจิน
พี่ชายคนที่3 จอง โฮซอก เป็นลูกชายที่เกิดจากภรรยาที่3คนพ่อ พี่โฮซอกดูเป็นมิตรที่สุด แต่ร้ายลึกมากๆ
พี่ชายคนที่4 ปาร์ค จีมิน เป็นลูกชายจากภรรยารองคนที่4 พี่จีมิน เป็นคนใจดีพอๆกับพี่โฮซอก ถึงจะดุในบ้างครั้งก็ตาม
พี่ชายคนที่5 คิม แทฮยอง เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด ชอบทำตาดุ ใส่ตลอดเวลาเป็นลูกของคุณนายที่ 2
พี่ชายคนสุดท้าย เป็นลูกคนเล็กของคุณพ่อ ชื่อ จอน จองกุก เป็นคนเดียวในบ้านที่ได้ใช่นามสกุลคุณพ่อ เป็นลูกชายของคุณนายที่ 1 พี่จองกุก เป็นคนชอบเอาแต่ใจ ไม่ค่อยสนใจใคร นอกจากตัวเอง เป็นพวกขี้เอาแต่ใจ
แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการย้ายมาที่บ้านหลังนึ้อีกสิ่งคือ
ยุนกิตกเป็น "เหยื่อ"

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านใหญ่หลังนี้ชีวิตของยุนกิก็เปลี่ยนไป เข้าถูกกำหนดตารางชีวิตให้เปลี่ยนห้องนอนทุกวัน ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้าไป สัมผัสที่รู้ว่าตัวเองเป็นแค่เหยื่อชัดเจนขึ้น ตั้งแต่ก้าวเข้าไปในบ้านหลังนี้
ห้อง 821
พอเปิดประตูเข้าไป ข้างในห้องตกแต่งสไตล์คลาสสิคสีผนังห้องเป็นสีครีม สีโซฟาชมพูอ่อน หวานราวกับเจ้าหญิง

"เดินมาที่เตียงสิ" เสียงหวานของชายหนุ่ม ดูอบอุ่น อ่อนโยน ห้องนี้เหมือนกับเทพนิยายในสายตาของยุนกิเลยด้วยซ้ำ

"เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม มีชุดให้นายใส่ด้วยนะ" เขาหยิบชุดที่ดูก็รู้ว่าเป็นสีชมพูส่งมาให้ แล้วบังคับให้อีกคนเข้าไปเปลี่ยนมัน แลดูชุดที่เขาให้เปลี่ยนมันแปลกๆยังไงไม่รู้ ชุดนอนแบบกระโปรงริ้วๆ สีชมพูอ่อน ใส่แล้วให้ความรู้สึกเหมือนสาววัยแรกแย้ม ถ้าไม่ติดว่ายุนกิเป็นชายหนุ่มละก็ใบหน้าหวานของเข้าเป็นที่น่าจับต้องของชายทุกชนชั้น

"ชุดมันแปลกๆไหมครับ" ยุนกิถามคนตรงหน้า ตอนนี้เขามารอยุนกิอยู่ที่โซฟาใกล้เตียงแล้วด้วยชุดนอนสีครีมของผู้ชาย ให้ตายสิทำไมต้องบังคับให้มาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ

"ไม่หรอกมานี้สิ พี่หิวแล้ว" พอเดินเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อของซอกจินก็อดหลงไม่ได้ เขาเป็นคนที่ดูดี ตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ

"คุณซอกจินเรียกตัวเองว่าพี่ โดยที่ยังไม่รู้จักอายุของผมเลยนะ"

"ทำไมจะไม่รู้ละ ตั้งแต่นายเกิดพวกเราก็มองนายมาตลอดนั้นแหละ" แววตาของซอกจินยังคงอบอุ่นและอ้อนโยนตลอดการสนทนา

"พวกคุณมองผมมาตลอดเลยหรอ" เพราะความไร้เดียงสาจึงถามออกไปแบบนั้น

"อืม ตั้งแต่พ่อแต่งงานกับมนุษย์คนนั่นเลยก็ว่าได้ พวกเราไม่เคยคิดหรอกว่าพ่อจะไปหลงรักมุนษย์ได้"

"หมายความว่า พวกคุณทุกคนในบ้านก็เป็นพี่ผมหมดเลยสิครับ"

"นายนี้ไร้เดียงสาจังนะ" เขาพายุนกิมานั่งลงกับเตียงนุ่มแล้วพานอนกอดกันบนเตียง

"ทำอะไรอะครับ" ยุนกิพยามขัดขืนอ้อมกอดของซอกจิน

"มันเมื่อย นอนคุยดีกว่า ว่าแต่นายอะ รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อบ้างไหม"

"ผมจำได้แค่ตอนเด็กๆแม่เล่าให้ฟังว่า พ่อมีเมียหลายคนแต่ก็ดันมาจีบแม่ แม่เองก็รักพ่อ จนพวกเขาทำพลาดจนมีผม แม่บอกว่าพ่อจะฆ่าผมด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าผมจะทำให้แม่ตาย แต่ผมก็รอดมาได้ แม่เองก็เหมือนกัน แต่ผมไม่มีเชื้อสายของพ่อติดมาเลย"

"ก็ยังดีรู้ไหมทำไมเขาถึงกังวล เพราะตอนแม่ของโฮซอกกับจีมินตาย หมอบอกว่า เพราะกำลังของเด็กมากเกินไป แม่ก็เลยรับแรงไม่ไหว "

"แล้วแม่ของพี่ซอกจินละ"

"แม่พี่ท่านเสียเพราะโรค ท่านป่วย"

"แบบนี้ก็เหมือนกิเลยสินะ แล้วคุณแม่ของจองกุกละ"

"ท่านตรอมใจที่พ่อไปแต่งงานกับแม่นาย จองกุกเลยไม่ค่อยชอบนาย ระวังตัวละกัน ชั้น3ทั้งหมดเป็นของจองกุก เดินไปหานัมจุนที่ชั่น 4 ก็ระวังตัวละกัน" 

"แล้วนี้พี่จะไม่" คำพูดของยุนกิถูกปิดด้วยริมฝีปากหวานของซอกจิน

"ถือว่าเป็นวันแรกพี่ให้เราฟรี แต่อาทิตย์หน้าต้องไม่ป่วยไปก่อนมาเจอกันละ คืนนี้ก็นอนนี้แหละฝันดีครับ"
เพราะคำพูดของพี่ซอกจินทำให้ตาของผมหลับลงแบบง่ายดาย เขาดูแตกต่างจากจินตนาการของผมเอามากๆเลย ทั้งอ่อนโยน ใจดี แถมยังอบอุ่น หวังว่าพี่ๆคนอื่นจะเป็นแบบพี่ซอกจินนะ
เช้าวันที่สองของการอยู่บ้านหลังนี้วันแรกก็พอมีอะไรให้ทำ จัดห้องเก็บนู่นนี้ไปเรื่อย แต่วันนี้ไม่มีอะไรให้ทำเลย น่าเบื่อเหมือนกัน เมื่อตอนเช้าตื่นมาที่ห้องพี่ซอกจิน เขาทำอาหารให้ผมทานด้วยละ เป็นคนดีมากๆเลย วันนี้กิต้องไปห้องของพี่นัมจุน เขาเป็นน้องชายของพี่จินด้วย หวังว่าพี่คนนี้จะใจดีเหมือนกับพี่ชายของเขานะ แต่คนบ้านนี้ตอนกลางวันไม่เห็นสักคนเลย จะเห็นก็แค่แม่บ้านกับพวกคนสวน กิเดินลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าเปียโนหลังใหญ่สีดำ มันสวยมากๆเลยละ จำได้ว่าเล่นครั้งล่าสุดตอน 6 ขวบ ก่อนคุณแม่จะเสีย ตอนนั้นพ่อแม่แล้วก็กิเรามีความสุขกันมากจนแม่ป่วย ท่านก็เสียในเดือนถัดมา พ่อทิ้งให้กิอยู่คนเดียวกับพวกแม่บ้าน จนได้ย้ายมาที่นี้แหละ

"ชอบมันหรอ" เสียงนุ่มของชายหนุ่มแนบหูของยุนกิ

"ใครครับ"

"จอง โฮซอก" เสียงของเขาเปรียบเสมือนล่มเย็นผ่านหู

"มายืนมองอะไรล่ะ อยากเล่นก็เล่นสิ มันไม่มีคนเล่นมานานแล้ว"

"เล่นได้จริงๆใช่ไหม"

"ก็ได้สิ เล่นเลยฉันอยากฟัง" คนตัวเล็กกว่าเดินไปที่เปียโนแล้วกดมันตามทำนองอย่างคล่องแคล่วเสียงเพลงที่ดังออกมาทำให้หัวใจที่เย็นชาของโฮซอก สั่นไหว มนุษย์ที่ชื่อยุนกิคนนี้ สร้างความตื่นเต้นให้เข้าได้ไม่น้อยตั้งแต่ได้ยินชื่อ ตั้งแต่ที่ได้กลิ่นยุนกิเข้ามาในบ้านทั้งหอมหวาน จนเขาแทบจะรอไม่ไหว คนตรงหน้ามีเสน่ห์จริงๆ

"ใครสั่งให้มึงเล่นมินยุนกิ" เสียงทุ่มดังมาจากด้านหลังจนต้องหยุดทุกการกระทำทุกอย่าง เสียงของลูกชายตนสุดท้องของบ้าน ทั่งน่ากลัว ดูอันตราย เสียงของชายคนนั้น "จอน จองกุก"

"ใครสั่งให้นายเล่นเปียโน" แววตาดุดันกับน้ำเสียงที่ก้าวร้าวทำให้มินยุนกิตัวสั่น เขากลัว สัมผัสต่อจองกุกแตกต่างจากพี่น้องคนอื่นที่เคยเจอมา เขาดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นน้องเล็กของบ้าน

"ฉันเอง นายจะกลัวอะไร ยุนกิแค่เล่นมันเอง มันนานแล้วนิ ที่ไม่มีใครได้เล่นตั้งแต่"

"เงียบปากของนายซะ จองโฮซอกก่อนที่ฉันจะฉีกนายเป็นชิ้นๆ" เสียงของจองกุกทั้งดุดันแล้วน่ากลัว ไม่มีเลยสักนิดสัมผัสที่อ่อนโยนของเขา

"ผมขอโทษอย่าทะเลาะกันเพราะผมเลยนะครับ" มนุษย์คนเดียวที่อยู่ตรงนั้น ไม่อาจห้ามให้แวมไพร์ที่มีเหยือขวางกลางให้เลิกทะเลาะกันได้เลย มันกลับทำให้ทั้งสอง เข้าใกล้ยุนกิ แนบกับเนื้อเนียนแล้วสูดดมมันมากขึ้นไปอีก
"หอมดีนิ ไม่มีกลิ่นสาปมนุษย์แบบที่คิดไว้ ถือว่าจะปล่อยไปก่อนละกัน ไว้เจอกันดีกว่าคุณน้องชาย" จองกุกไม่พูดเปล่าแถมส่งสายตา เจ้าเล่ห์ใส่ยุนกิ

"ไม่ต้องไปสนใจหรอก จองกุกมันก็นิสัยแบบนี้แหละ แต่ยุนกิไม่ต้องกลัวนะ เพราะโฮซอกจะทำให้ยุนกิสนุกให้ได้เลยละ" โฮซอกยิ้มโชว์เขี้ยวงามก่อนเดินจากไป
รู้ตัวอีกที่ก็ถึงเวลาที่ยุนกิต้องไปทำหน้าที่ของเขาเสียแล้ว พอขึ้นไปบนห้องก็เจอเสื้อผ้าพร้อมกระดาษโน๊ตที่ว่า 

"เปลี่ยนชุดแล้วค่อยขึ้นมาชั้น4" เสื้อผ้าที่เปลี่ยนเป็นถุงน่องยาวมีเสื้อคลุมด้านบนปกปิดแผงอกขาวเนี้ยน ผู้ชายบ้านนี้เป็นกันหมดรึไง ชอบจับยุนกิมาแต่งตัวแบบผู้หญิง แต่เขาก็จำนนต่อหน้าที่ เดินขึ่นไปชึ้นสี่ด้วยความรวดเร็วเพื่อหลีกเลี้ยงการเจอ จองกุก

ห้อง 841
ห้องโทนสีดำ ร่วมถึงของตกแต่งในห้อง ห้องเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ ยุนกิเดินไปนั่งลงบนเตียงของห้องนั้นอย่างเคยชิน

"หอมจัง" เสียงชายหนุ่มดังออกมาโดยที่ยุนกิหาต้นเสียงไม่ได้

"อยู่ไหนครับ" เขาพยามถามหาชายคนนั้น

"เดี่ยวลงไปรอแปบ" สักพักมีบ้างอย่างที่มองด้วยตาแทบไม่ทันมานอนอยู่ข้างๆนัมจุนเป็นพวก ชอบทำอะไรเร็วๆ

"นอนลงสิ" เขาผลักยุนกิลงกับเตียงด้วยพละกำลังของตนเอง

"รู้ใช่ไหมว่าเขาทำกันยังไง" ยุนกิทำหน้างง เชิงรับรู้แล้ว นัมจุนฉีกเสื้อผ้าที่เป็นคนจัดมาให้ใส่อน่างทารุณ เผยให้เห็นผิวกายเนี้ยนใส่ตั้งแต่ แผงอกใส่ไปจนถึงระหว่างขาทั้งสองข้าง ไม่ว่าอะไรตัวยุนกิก็ขาวไปหมด

"หันหลังสิ ไม่เคยเรียนรึไง สุขศึกษาของแบบนี้ใครเขาเริ่มจากด้านหน้ากันละ" ไฟในห้องนัมจุนอยู่ก็ดับไปแค่คนสั่งยังคงย้ำคำเดิม เขายอมพลิกตัวให้อีกคนกดทับลงไป ด้วยร่างกายที่ใหญ่กว่าเขาอยู่แล้วบวกกับกำลังที่มีมาก เขากดตัวลงบนแผ่นหลังอย่างรวดเร็วและรุนแรง ปลายเล็บจิกหมอนแน่น สัมผัสที่ได้รับจากนัมจุนตอนนี้มันเจ็บ เขาเจ็บและทรมาณมากจริงๆ ยอมรับว่าในบ้างช่วงมันก็ทำให้ยิ้มออกมาได้แต่แรงมันก็มากเกินไปสำหรับมนุษย์แบบเขา ทั้งๆที่ถูกส่งมาเพื่อให้ดื่มเลือดแต่จู่ๆคนในบ้านนี้ก็ มาทำแบบนี้ซะได้ นัมจุนจับยุนกิที่หมดแรงพลิกตัวกลับมาด้านหน้า ห่มผ้าห่มให้อีกคนก่อนขึ้นค่อมตัวอีกครั้ง เอาหน้าแนบลงคอขาวเนียนดูดดื่มเลือดของยุนกิอย่างอร่อย ยุนกิเป็นมนุษย์ที่สร้างความพอใจให้กับคิม นัมจุนได้มากที่เดียว เขาถอนเขี้ยวจากคนตัวขาวเพราะกลัวเลือดจะหมดตัวตาย จากนั้นก็เลียบาดแผลนั้นด้วยลิ้นของเขาอีกครั้ง ยุนกิยังคงพอมีสติอยู่บ้างจึงถามนัมจุนออกไปอีกครั้ง

"พอแล้วหรอ" คำพูดที่ดูเหมือนต้องการต่อหมดแรงที่จะพูด

"แค่นี้นายก็มีรอยมากพอแล้ว ถือว่าเป็นมื้อแรก จะเบามือให้ละกัน ครั้งหน้านายตายแน่" นัมจุนยกยิ้มแล้วปล่อยให้สติของยุนกิดับไป นี่เขาต้องมาตายตั้งแต่คืนที่สองแบบนี้จริงๆหรอ กลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกหนีจริงๆ
วันนี้เป็นวันที่สามสินะในการอยู่บ้านหลังนี้ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว จำได้ว่าเมื่อคืนถูกคุณนัมจุนกิเลือดทำไมถึงได้เพลียแบบนี้ละ ผมพยามดันตัวให้พิงกับหัวเตียง ตอนนั้นก็ได้ยินเสียงแทรกเขามาเป็นเสียงที่อบอุ่นและใจดีเหมือนกับพี่จิน

"เป็นไงบ้างยุนกิ เพลียใช่ไหม อย่างนี้แหละนอนพักไปก่อนนะ นัมจุนมันหิวมันเลยกินเยอะไปหน่อยพี่ขอโทษแทนน้องชายด้วยละกัน" ตอนแรกก็ว่าจะโกรธแต่ไอการขอโทษจากคนตรงหน้าก็ทำให้หายโกรธไปเลย ถึงจะยังรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยกับเรื่องเมื่อคืนก็ตาม

"พี่จินครับ ผมหิว" อยู่ๆปากก็พูดไปแบบนั้น ก็ท้องมันส่งนิจะให้ทำไงได้ เดินไปเองก็ไม่ไหวด้วย

"ว่าแล้ว นี้ไงพี่ทำข้าวต้มมาให้เราด้วยนะ แต่มันอาจจะไม่ได้อร่อยมากอะไรหรอกนะเพราะพี่ไม่เก่งเรื่องอาหหารของพวกมนุษย์เท่าไหร่ ทนกินหน่อยละกัน" อบอุ่น อ่อนโยน ห่วงใย ถ้าให้เลือกชายในบ้านนี้เป็นสามีคงต้องเป็นพี่จินเท่านั้นแหละ ทั้งอบอุ่นแล้วก็ใจดี เหมือนเทวดาเลยละ

"อิ่มแล้วก็นอนพักเถอะ ยังเพลียๆอยู่นิ อะนี้ครับยา" ทำไมยุนกิถึงได้รู้สึกถึงอากการบ้างอย่างต่อคนตรงหน้าละ เขาเรียกว่า ตกหลุมรักรึเปล่านะ

"ตื่นได้คะคุณยุนกิ คุณโฮซอกให้มาตามไปที่ห้องคะ" แม่บ้านวัยกลางคนเดินมาปลุกฉันที่เตียง เขาให้ฉันไปที่ห้องของลูกชายคนที่3 จองโฮซอกสินะ รู้สึกเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนสักที่ แต่ก็ยังนึกไม่ออก จนมาถึงห้องนั้นแหละ ห้องเขามีรูปจบการศึกษา จำนวนมาก แต่รูปที่สะดุดตาคงเป็นรูปของผมสมัยมัธยมต้นที่อยู่กับเพื่อนร่วมห้อง มันสะดุดตาจนต้องหยิบจากโต๊ะที่ตั้งอยู่มาดู

"จำได้ไหม มึงจำกูได้ไหม" เสียงของโฮซอกทำเขาตกใจ อยู่ก็มาถาม ออกมาจากตรงไหนก็ไม่รู้แต่ตกใจ มากเลย

"จำอะไร ถ้าหมายถึงตอนมัธยมต้น ลืมไปหมดแล้ว แทบทุกเรื่องเลย"

"ทำไมว่ะ กูไม่น่าจำขนาดนั้นเลยหรอ" เสียงของเขาดูเศร้าๆไปทันที

"เปล่าก่อนจะขึ้นมัธยมปลายผมประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย หมอบอกว่าความจำบ้างช่วงบ้างตอนของผมจะหายไป เราเคยรู้จักกันจริงๆหรอครับ"

"กูว่าแล้วว่ามึงต้องจำกูไม่ได้ มึงไม่ตกใจหรอ หน้าตากูไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนนั้นเลย มึงก็ยังจำกูไม่ได้ มึงรู้ไหม กว่ากูจะจำมึงได้ก็นานเลยก็มึงเปลี่ยนไปมากเลยนะยุนกิ เมื่อก่อนกับตอนนี้" เขายิ้มให้ผม

"แต่แย่หน่อยนะ มึงรู้จักกูครั้งนี้มึงต้องมาเป็นเมียกู" ทำไมรู้สึกช้าไปทั้งตัวแบบนี้ กลัวจัง คนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นมิตร เขาเหมือนกับนัมจุนรึเปล่านะ

"ไปกันเลยดีกว่า" เขาดันยุนกิไปเรื่อยๆจนถึงเตียงนอน

"ถอดสิ เรามาเล่นเกมส์กัน ถ้านายตอบผิดฉันกัดนายตอบถูกฉันดูด มาเถอะ" เขาถอดเสื้อผ้าของยุนกิด้วยความทารุณกระชากมันออกจากตัวยุนกิแล้วโยนมันลงพื้นส่วนเสื้อผ้าตัวเองก็เหมือนกัน

"มาตอบนะ" โฮซอกใช้ความที่ตัวเองสูงกว่าอีกคน นั่งครอมอยู่บนร่างเล็กขาวบาง

"ฉันชอบกินอะไรที่สุด"

"ถามแบบนี้ใครจะตอบได้ละ"

"ผิด ฉันบอกให้ชอบกินนายไง" ปากสวยกดลงบนเนื้อเนียน ผิวขาวของยุนกิขึ้นรอยแดง ก่อนจะถอนริ้มฝีปากออกมา

"ข้อต่อไป ถ้าถามว่านายชอบกินอะไรละ"

"ต่อให้ตอบฉันก็โดนกัดอยู่ดี"

"งั้นไม่ต้องถามแล้วเนอะมาเล่นกันเลยดีกว่า" ไอร้อนพุดขึ้นเต็มตัว โฮซอกดูดดื่มรสชาติอันหอมหวานของยุนกิ และไล่ชิมรสของลำตัว คนอะไรก็ไม่รู้หอมหวานเหมือนน้ำตาล ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาทนเพื่อวันนี้ และแล้วเขาก็ได้ชิมรสของยุนกิ สำผัสอ่อนนุ่ม ผิวของเขามันชวนกินจริงๆ ความยากมากมายของโฮซอกไล่ไปตามลำตัว แล้วหยุดตรงระหว่างขาที่เปลือยเปล่าไรที่สวมใส เขาดูดมันอย่างเอร็ดอร่อย ทำไมกลิ่นของมนุษย์ยุนกิถึงได้หอมหวานผิดแปลกจากทุกรสที่เคยกินมา ความอร่อยของยุนกิชวนให้โฮซอกทำเรื่องอย่างว่ากับคนตัวเล็กกว่า

"กูตัวหนักนะ" โฮซอกบอกก่อนเขาเอาส่วนท้ายของตนเองขึ้นค้อมบนส่วนนั้นของยุนกิ ยิ่งได้สัมผัสกับมันยิ่งอยากให้มันเข้าไปในร่างกายของเขาอีก ต้องการมากขึ้นไปอีก มากจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เขาไม่เพียงเพิ่มแรงกดให้น้ำรักไหลออกมา แต่ยังกดจูบไปที่ลำคอ ปาก และใบหน้า ผิวขาวขึ้นรอยชำสลับแดง โฮซอกไม่สนใจเสียงครางของยุนกิเลยแม้แต่น้อย เขารับรู้ได้แค่ว่าสุขเหลือเกิน การทำแบบนี้กับร่างเล็กตรงหน้านี้มัน เป็นสิ่งที่เขาโหยหามาทั้งชีวิต ก่อนจะบรรจงเอาเขี้ยวคมกดไปที่คอของยุนกิ ซูบเลือดแสนหวานเขาไป

"ทำเป็นไหมให้กูพอใจ ทำซะ" น้ำตาใสไหลออกจากใบหน้าหวานดวงตาก็พล่ามั่ว จนแทบมองไม่เห็น เขาพยามทำตามที่อีกคนสั่งแต่ก็หมดแรงจนเป็นลมลงไปก่อน

"ทำไมมึงถึงอร่อยขนาดนี้ละ กูรออาทิตย์หน้าไม่ไหวแล้วนะ" กลับมามองคนที่อยู่บนเตียงอีกครั่งแล้วลุกออกไป พร้อมกับยกผ้าห่มปิดเรื่อนร่างที่เต็มไปด้วยรอยชำ เดินเข้าห้องน้ำไป หยิบผ้าเช็ดตัวมาซับรอยซืมของเลือดให้ยุนกิ โฮซอกเป็นประเภทที่ถึงจะทำรุนแรงแต่ก็ยังดูแลรักษา ในสิ่งที่ตัวเองทำไป เพราะแบบนี้ไงเขาถึงยอมไปปล่อยยุนกิไปอีกวัน แต่เขาก็กลัว กลัวว่ายุนกิจะไม่รอดมาเจอเขาในอาทิตย์หน้าก็จองกุกเป็นประเภทที่ชอบขย่ำแล้วก็ทิ้งขว้าง
หวังว่าจองกุกจะไม่ทำเหยื่อของเขาตายหรอกนะ

-------------------------------------------------------------

มาแบ๊ว ขอบคุณสำหรับการตอบรับ ที่มากเกินความต้องการของไรท์ ตามที่บอก nc เรื่องแรก ไม่ชอบด่าได้แต่อย่าแรงนะ แล้วก็ ได้โปรดกลับไปเมนให้เค้าด้วยนะ